چکیده: اهانت به مقدّسات، با هدف سست كردن اعتقادات جامعه از همان آغاز تشكيل جوامع ابتدائي تا به امروز ادامه داشته است. متأسفانه امروزه شاهد افزايش اهانت به مقدّسات اسلامي از يك سو و بي توجهي كشورها از سوي ديگر هستيم تا جائيكه عده اي، اهانت به مقدّسات اسلامي را امري عادي و مطابق با آزادي بيان مي دانند.مقدّسات از ماده قدس به معناي طهارت از عيب ، نقص و پليدي است. اين واژه بيشتر به طهارت معنوي نظر دارد تا طهارت جسماني، ولي در هر دو معنا به كار مي رود. در منابع فقهي و حقوقي تعريف جامعي از مقدّسات اسلامي ارائه نگرديده است و بيشتر به مصاديق آن پرداخته شده است. اهانت نيز از ماده هون و با توجه به مصدر ثلاثي مجرد آن به معناي ذلت و خواري يا آساني مي باشد. واژه هاي لعن، سبّ، شتم، قذف، طعن و هجو با تفاوت هايي ظريف، از جهت مفهومي نزديك به اين واژه هستند.امور مقدّس يا از اشخاص است كه در رأس آنها خداي متعال، چهارده معصوم، ملائكه الله و ساير انبياء به شمار مي آيند، يا  از اماكن ، زمان ها يا اشياء مقدّس مانند قرآن و يا از امور اعتباري مانند اساس دين اسلام و احكام ضروري آن است.اهانت به مقدّسات اسلامي حرام مي باشد. و اين حرمت از تعدادي آيات و روايات استفاده مي شود. همچنين براي آن مجازات نيز تعيين شده است. براساس ادلّه، سبّ چهارده معصوم (عليهم السلام) باعث قتل سبّ كننده مي شود. در مورد پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) و حضرت علي(عليه السلام) در چندين روايت به صراحت به اين حكم اشاره شده است. امادر مورد ساير معصومين روايتي كه به صراحت دلالت به اين حكم كند نداريم و اين حكم به وسيله اجماع و ساير روايات ثابت مي شود.

در مورد ساير امور مقدّس نيز باتوجه به امري كه مورد اهانت قرار گرفته و با شرايط خاصي، براساس ادلّه استنباط احكام، داراي مجازات مناسب با آن مي باشد.