چکیده:امر تربیت یکی از موضوعات مهمی است که قرآن به آن توجه و تأکید داشته است و به شیوه های مختلف از جمله: انذار و ترساندن، تشویق و تبشیر، ارجاع دادن به فطرت و وجدان، نشان دادن الگو و... بیان داشته است. از میان روشهای تربیتی که نتیجه­ی جامع­تری به دست می­آید، روش تربیتی منحصر به فردی است که بر اساس محبت بنا شده و آثار مفیدتر و عمیق­تری نسبت به سایر روش­ها دارا می­باشد. این روش تربیتی، متاسفانه در حال حاضر مورد غفلت واقع شده است و آن طور که شایسته و بایسته ا ست در نظام جمهوری اسلامی پیاده نمی­شود. حال آ ن که خداوند  جهان آفرینش را بر اساس محبت و رحمت سامان داده است و روش محبت یکی از روش های عاطفی در تربیت اسلامی است و در مکتب  اسلام ،به عامل تربیتی محبت تاکید بسیار شده است و اولیای الهی از آن  بهره های بسیار گرفته اندو آن را محور اهداف خود قرار داده اند. در احادیث به تأثیر محبت در دوران کودکی یاد شده و پایه و اساس تربیت در این سنین بنا نهاده شده است. بسیاری از اختلالات شخصیتی و نابسامانی های روحی و اخلاقی جامعه به دوران کودکی فرد بر می گردد. افراط و تفریط در امر محبت، فرد را گرفتار بیماری­های روان رنجوری خواهد نمود که اگر درمان نشود، گاه تا پایان عمر وی باقی خواهد ماند. هر محیط تربیتی به نوبه­ی خود اثرگذار بوده و در ارتقا یا اضمحلال بهداشت روانی فرد و جامعه مؤثر خواهد بود. تحقیق حاضرنیز به امر تربیت از این زاویه پرداخته تا پاسخ­گوی گوشه ای از دغدغه های متولیان امر تربیت قرار بگیرد.