حضرت ولي عصر(عج) و آخرين حجّت الهي که خير اهل الارض زمان ماست، در سحرگاه نيمه شعبان سال ۲۵۵ (ه. ق) چشم به جهان گشودند و اين شب مبارک که ميلاد موفور السرور آن حضرت است، احتمال دارد شب قدر نيز باشد، همان گونه که به برخي اعمال ليالي قدر در اين شب نيز سفارش گرديده است.

آیت الله جوادی آملی در رابطه با عظمت شب نیمه شعبان و تبین راز همتایی شب میلاد پر سرور امام عصر حضرت مهدی ( عج) با شب قدر بیاناتی به قرار ذیل داشته اند:

 نيمه شعبان، شب مبارکي است

نيمه شعبان، شب مبارکي است که در فضائل شباهت بسياري به ليالي قدر دارد و همان گونه که در برتري شب هاي قدر فرموده اند که« فإنّها ليلة آلي الله علي نفسه الا يردّ سائلاً له فيها ما لم يسأل معصية».‌‌

در فضيلت شب نيمه شعبان نيز نبي مکرم  اسلام  صلي الله عليه و آله و سلم فرمود که خداوند در شب نيمه شعبان به اندازه ريگ هاي زمين و موي گوسفندان بندگانش را مي آمرزد: اين سخن، کنايه از فراواني آمرزيده شدگان در اين شب مبارک است.

کلام نوراني ديگري از امام صادق(عليه السلام) نشان مي دهد نيمه شعبان نيز در حدّ خويش، شب قدر و واجد يکي از درجات تقدير امور است. ايشان در برابري اين سنت با ليالي مبارکه قدر فرمود: «انّها الليلة التي جعلها الله لنا أهل البيت بإزاء ما جعل ليلة القدر لنبيناصلي الله عليه و آله و سلم» همان طور که خداوند به پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم شب قدر مرحمت فرمود، به ما اهل بيت نيز نيمه شعبان را عطا کرد.

راز همتايي ليله ميلاد امام زمان(عج) با شب قدر

" امام باقر(عليه السلام) در پاسخ پرسشي درباره فضيلت شب نيمه شعبان فرمود که با فضيلت ترين شب پس از ليلة القدر شب نيمه شعبان است که خداوند در اين شب فضل خويش را بر بندگانش ارزاني مي دارد و با منّ و کرم خود آنان را مي آمرزد، پس براي نزديکي به خداي سبحان در اين شب بکوشيد چون خداوند سوگند ياد کرده است که هيچ سائلي را تا وقتي که امر ناپسند و گناهي نخواسته است  محروم نگرداند.

انسان کامل معصوم که مصاديق منحصر آن عترت طاهره اند عِدل و همتاي قرآن حکيم است و براساس حديث متواتر ثقلين به هيچ وجه از يکديگر جدايي نمي پذيرند. قرآن تجلّي کتاب تدويني خدا و انسان کامل معصوم تجلّي کتاب تکويني اوست. همان طور که با نزول قرآن در ظرف زماني معيّن، آن ظرف معهود، قدر يافته و شب قدر مي شود، با تجلّي امام معصوم و تنزلش از مخزن غيب الهي در ظرف زمان معيّن، آن ظرف شخصي قدر پيدا مي کند و شب قدر مي شود، زيرا هرچند ممکن است زمان و زمين به واسطه صدورشان از منبع غيب الهي حَظّي از قداست داشته باشند؛ امّا آنچه مايه شرافت زمان است همانا متزمّن و آنچه مايه فخر مکان است همانا متمکّن است.

بر طبق اين بيان جامع، ميلاد ولي معصومي که معادل قرآن مجيد است، حقيقت او و نبوّت يا امامت او مستلزم شب قدر شدن خواهد بود. و برهمين اساس آنچه درباره حضرت صديقه کبري، فاطمه زهرا(عليهاالسلام) و نيز درباره ميلاد حضرت خاتم الاولياء(عج) مبني بر تطابق حقيقت آن ذوات مبارک با ليلة القدر يا معرفي ميلاد آنان به عنوان شب قدر مطرح مي گردد، از سنخ تمثيل است نه تعيين، همچنان که در دعاي شب مبعث رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم سخن از جريان تجلي اعظم به ميان مي آيد: اللّهمّ إنّي أسئلک بالتجلّي الأعظم في هذه الليلة من الشّهر المعظّم والمرسل المکرّم.

روايات معصومان(عليهم السلام) نيز گوياي تبيين پيوند ناگسستني قرآن و عترت اند و همسو با حديث ثقلين، گواه جدايي ناپذيري اين دو حقيقت و احکام آن ها از يکديگرند. همين پيوستگي در مقام معرفت نيز جريان دارد. ائمّه(عليهم‌السلام) براي معرفي خود از قرآن کمک مي گيرند و براي شناساندن قرآن از حقيقت خودشان سخن مي گويند، زيرا هيچ يک را بي ديگري نمي توان شناخت.

از آنجا که حضرت خاتم الاوصياء حجة بن الحسن المهدي(عج) عصاره فضائل اهل بيت وحي(عليهم‌السلام) بلکه تمام انسان هاي کامل است، ظرف زماني تجلّي او از مخزن غيب الهي در نشئه مُلک در ميان ساير ايام مبارک و مواليد حجج الهي(عليهم‌السلام) برجستگي خاص و ويژه اي يافته است که در پرتو آن همطراز ليالي قدر، بلکه شبي از شب هاي محتمل قدر به شمار مي آيد.

گويا در عصر ما که زمان ولايت آن آخرين ولي معصوم است، مقدرات عالم در مراتبي رقم مي خورد که از شب ميلاد آن حضرت در نيمه شعبان آغاز گرديده و در شب هاي ماه مبارک رمضان يکي پس از ديگري تثبيت مي شود."

نيمه شعبان ليله قدر اهل بيت(عليهم‌السلام)

با تولد ولي خدا بهترين بركات بهره مردم مي گردد، زيرا او خير أهل الأرض[۱] است و اثر وجودي بهترين انسان زمين تمام زمين و ساكنانش را بهره مند مي سازد. ولي عصر(عج) و آخرين حجّت الهي كه خير اهل الارض زمان ماست، در سحرگاه نيمه شعبان سال ۲۵۵ (ه. ق) چشم به جهان گشودند و اين شب مبارك كه ميلاد موفور السرور آن حضرت است، احتمال دارد شب قدر نيز باشد، همان گونه كه به برخي اعمال ليالي قدر در اين شب نيز سفارش گرديده است.[۲]

نيمه شعبان، شب مباركي است كه در فضائل شباهت بسياري به ليالي قدر دارد و همان گونه كه در برتري شب هاي قدر فرموده اند كه فإنّها ليلة آلي الله علي نفسه الا يردّ سائلاً له فيها ما لم يسأل معصية.[۳] در فضيلت شب نيمه شعبان نيز نبي مكرم  اسلام  صلي الله عليه و آله و سلم فرمود كه خداوند در شب نيمه شعبان به اندازه موي گوسفندان قبيله بني كلب بندگانش را مي آمرزد: يغفر الله ليلة النصف من شعبان من خلقه بقدر شعر معزي بني كلب[۴] و اين سخن، كنايه از فراواني آمرزيده شدگان در آن شب مبارك است.

كلام نوراني ديگري از امام صادق(عليه‌السلام) نشان مي دهد نيمه شعبان نيز در حدّ خويش، شب قدر و واجد يكي از درجات تقدير امور است. ايشان در برابري اين سنت با ليالي مباركه قدر فرمود: انّها الليلة التي جعلها الله لنا أهل البيت بإزاء ما جعل ليلة القدر لنبيناصلي الله عليه و آله و سلم[۵]؛ همان طور كه خداوند به پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم شب قدر مرحمت فرمود، به ما اهل بيت نيز نيمه شعبان را عطا كرد.

امام باقر(عليه‌السلام) در پاسخ پرسشي درباره فضيلت شب نيمه شعبان فرمود كه با فضيلت ترين شب پس از ليلة القدر شب نيمه شعبان است كه خداوند در اين شب فضل خويش را بر بندگانش ارزاني مي دارد و با منّ و كرم خود آنان را مي آمرزد، پس براي نزديكي به خداي سبحان در اين شب بكوشيد چون خداوند سوگند ياد كرده است كه هيچ سائلي را تا وقتي كه امر ناپسند و گناهي نخواسته است محروم نگرداند: هي أفضل ليلة بعد ليلة القدر؛ فيها يمنح الله تعالي العباد فضله و يغفر لهم بمنّه. فاجتهدوا في القربة إلي الله (تعالي) فيها، فإنّها ليلة آلي الله تعالي علي نفسه ألا يرد سائلاً له فيها، ما لم يسئل معصية و... فاجتهدوا في الدعاء و الثناء علي الله (عزّ وجلّ).[۶]

پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم نيز شب نيمه شعبان به عايشه فرمود كه در نيمه شعبان اجل ها نوشته و ارزاق قسمت مي گردد و خداي عزّ وجلّ در اين شب بيش از موهاي بزهاي قبيله بني كلب، بندگانش را مي آمرزد و فرشتگان را به آسمان دنيا و از آنجا به زمين نازل مي كند و در اين نزول ابتدا در مكه فرود مي آيند: اما تعلمين أيّ ليلة هذه؟ إنّ هذه الليلة ليلة النصف من شعبان؛ فيها يكتب اجال و فيها تقسم أرزاق و إنّ الله (عزّوجلّ) ليغفر في هذه الليلة من خلقه أكثر من عدد شعر معزي بني كلب و ينزل الله (عزّوجلّ) ملائكة إلي السماء الدنيا و إلي الأرض بمكة.[۷]

منبع: http://esra.ir